Elf en twaalf jaar oud zijn ze en ze zitten in groep 8
Met deze groep heb ik op school de workshop Kleuren in de klas gedaan. Elkaar verdringend voor het tafeltje hebben ze snel hun kleuren uitgezocht en gepakt. Heel nieuwsgierig naar elkaars favorieten en welke hen tegenstaan. En nu mogen ze een collage maken.
Sommige hebben echt hun best gedaan en er prachtige kleurige kunstwerkjes van gemaakt. Anderen hebben het op een grovere manier aangepakt en alle kleuren met lijm er lekker opgekwakt. Dat zegt al wat. Er is geen goed en slecht, het past gewoon bij wie jij bent.
En nu willen ze wel horen wat de collages over hen zeggen. Ze staan te trappelen, vingers in de lucht. Ze kunnen niet wachten om te horen wat hun kleuren hen zullen vertellen.
Ze zijn blij dat ze allemaal uniek zijn
Als ik aan kinderen uitleg waar hun kleuren voor staan ben ik elke keer weer blij verrast.
Ze luisteren en willen heel graag weten hoe het zit. Ze herkennen zichzelf en elkaar en begrijpen zichzelf en de anderen nu wat beter. Ze lachen warm om elkaars krachten en luisteren rustig naar de valkuilen, nieuwsgierig naar het waarom.
Niemand heeft precies hetzelfde setje kleuren. En ze zijn zo blij dat ze allemaal anders zijn, dat zij zich van elkaar onderscheiden. Dat iedereen kan zien hoe uniek ze zijn.
Dat stille kind, teruggetrokken en verlegen durft op de voorgrond te staan om haar kleuren te weten. Wat kwetsbaar en onzeker durft ze haar kracht aan de rest te laten zien. De gangmaker blijkt heel sensitief, eigenlijk constant op zoek naar waardering. Hij knikt heel rustig en zacht, een lachje rond zijn lippen.
En één voor één accepteren zij hun eigen kracht met bijbehorende zwaktes, omarmen die en lachen erom. Een beetje brutaal kijken ze naar de rest om te kijken hoe die reageren. Kom maar op; ik sta voor wie ik ben.
Daar kunnen wij als volwassenen wat van leren.
Waar zijn we dat kwijt geraakt? Dat gevoel dat het normaal is dat je niet overal goed in bent, het durven toegeven, er zelfs om kunnen lachen. De durf om je zwaktes aan anderen te kunnen en te mogen laten zien.
Ik weet hoe moeilijk ik het vind om me kwetsbaar op te stellen en ik wil liever helemaal niet horen wat ik minder goed kan, eigenlijk zelfs niet als ik er wat van kan leren. Ik word daar onzeker van. En natuurlijk zeg ik wel dat ik het graag horen wil, want dan kan ik groeien, het verbeteren en me aanpassen, zodat het minder zichtbaar is. Dan laat ik mijn krachten zien zodat mijn zwaktes minder opvallen.
Maar waar is het omarmen gebleven? Het besef dat gekoppeld aan je kracht ook je zwakte zit. Dat het één er niet is zonder het ander, dat ze onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Dat als je het één ontkent, het ander er ook niet echt kan zijn.
Misschien moeten wij als volwassenen nog eens goed naar die kinderen kijken.
Naar het omarmen en erom kunnen lachen, het volop toegeven en accepteren. En het liefst van allemaal zou ik net als groep 8 gewoon mijn schouders willen kunnen ophalen en lachend in mijn eigen kracht vrij mijn eigen zwaktes kunnen toegeven.
Want ook ik ben uniek net zoals zij. En hoe mooi is dat?
Contact of meer weten?
Ben jij nieuwsgierig waar jouw kleuren voor staan, en wil je ontdekken wat jouw unieke kracht is? Kleur in Jou! kan jou dit inzicht geven. Je kunt altijd vrijblijvend contact met mij opnemen. Ik denk graag met je mee.
